Ontspanning en nog meer bergen!

Wat een gek gevoel, vandaag is mijn laatste dag in Nepal. Morgen zit mijn alleen-reis-avontuur erop en vlieg ik naar Thailand om met mijn lieve Jop het tweede deel van het avontuur te gaan beginnen! De afgelopen dagen was ik weer in Kathmandu, dat eigenlijk helemaal vertrouwd voelt inmiddels. Ik had nog plannen om een andere stad (Bhaktapur) te bezoeken maar helaas heb ikhet krijgen van voedselvergiftiging uitgesteld en ben ik de laatste dagen van mijn reis in Nepal ziek hahaha. Gelukkig ken ik alle fijne plekken in Kathmandu inmiddels en kwam ik afgelopen dagen goed door. Nu gelukkig alweer stuk beter!

Sinds mijn vorige blog heb ik weer zoveel beleefd! Ik ben naar Pokhara vertrokken met de bus ( 7uur lang: ‘ Tourist Bus’ , maar voor de helft vol met Nepalezen natuurlijk, hartsikke gezellig! :D). De weg naar Pokhara is in zijn geheel geasfalteerd, wat deze trip wat confortabeler maakte dan die naar Arughat een paar weken geleden. Ik was van tevoren natuurlijk weer bang gemaakt door mensen op internet dat je constant moet uitstappen om de bus aan te duwen enzo maar het was echt een prima reis. Wel blijft het Nepaleze verkeer knettergek. Toeteren als communicatiemiddel en de belangrijkste regel is wat betreft inhalen/ruimte/plaats op de weg: kan het?: gaan!, kan het niet?: toch gaan! Past het? Dan komt het goed, Past het niet? Duik je ergens tussen een verdwaalde taxi en een vrachtwagen met koeien en past het toch. Als je maar hard genoeg toetert en iedereen laat weten dat je er bent. Ik vermaakte me prima gedurende de hele rit en een uur voor Pokhara was het moment weer daar: HIMALAYA IN ZICHT! Alle yoga, relax en chill-plannen verdwenen als sneeuw voor de zon en ik wist, al voordat ik uitgestapt was dat ik weer de bergen in wilde. Ik heb via Trekkingpartners.com gezocht naar en clubje en een aantal dagen na aankomst in Pokhara vertrok ik samen met Christina uit Australie en Cullen uit Nieuw Zeeland voor de Annapurna Basecamp Trek.
De dagen in Pokhara waren inderdaad heel ontspannen. Veeel minder chaos dan in Kathmandu. Je kunt er gewoon over straat lopen zonder dat er constant wordt gevraagd of je iets wil kopen, je schoenen gepoetst wil hebben of een taxi wil of wiet of een fluit of fruit of wat dan ook. Het voelde heel erg fijn! De twee guesthouses waar ik verbleef hadden fijne kamers en lekker warme douches en ik vond het erg prettig om daar te verblijven. Helaas had ik wat moeite met het vinden van gezelschap, veel stelletjes en groepjes mensen waar ik moeilijk bij kon aansluiten. Gelukkig had ik constant wifi en hebben mijn lieve vriendinnetjes dit minpuntje een beetje verzacht. Uiteindelijk was het al heel snel weer donderdag en kwamen mijn to-be trekmaatjes aan. Het klikte meteen super goed.
De dag erop vertrokken we op ons avontuur. We hadden geen gids of drager bij ons omdat deze trek (11 dagen) redelijk druk bezocht is en heel goed onderhouden. We moesten ons inschrijven bij de conservation organization en de trekker information system. Deze controle op de achtergrond gaf ons het laatste stukje extra vertrouwen om deze trek alleen te doen. De eerste dagen waren best zwaar, veeeel trappen op (alles is onderhouden dus in feite is de hele trek een grote trap haha) en heel warm in het lage gedeelte. Op dag drie was het daarentegen al gauw tijd voor datgene wat deze trek fantastisch maakt: uitzicht. We zijn voor zonsopgang naar PoonHill (3200m) gelopen om de zon te zien opkomen op meerdere 8000ders, SUPERKOUD daarboven, ik merkte dat het December begon te worden. Hier merkte je ook dat deze trek, voornamelijk het eerste stuk, heel druk bezocht was. We deelden het prachtige moment van de zonsopgang met enkele honderden anderen (vooral de chinezen heel aanwezig met gigangtische lenzen op kun camera’s enzo hahaha). Dit droeg echter wel weer bij aan het gemeenschapsgevoel omdat iedereen dezelfde kippenvel ervaarde en in koor ahhh en ohhh verzuchtte toen de bergen van geel naar rood en paars kleurden, en als een man juichtte toen de zon eindelijk achter de bergen tevoorschijnkwam en ons allemaal weer een beetje warm maakte :):)
Vanaf deze dag verdwenen de mooie toppen geen moment meer van ons zij en kwamen we steeds dichterbij de Sanctuary, waar je 360 graden hoge bergen heel dichtbij om je heen hebt. De loopdagen waren zwaar vanwege de zware tas, maar we waren een supergoed team en we hebben enorm genoten van de omgeving en gelachen om vanalles en nog wat. Veel geleerd van elkaar (Christina dacht dat Amsterdam, Holland en Netherlands toch echt hetzelfde was, en dat er meerdere Everests waren omdat e rook meerdere Annapurna’s zijn. Daar tegenover hadden zij en Cullen heel vaak lol over mijn Engels, (Three Jokers werd Free Yoghurt) en de manier waarop ik Snickers uitsprak (Sssjjjjnikkers)). Het verblijf in de lodges onderweg was prima, lekker eten (wel duur, maar dat werd gecompenseerd door slapen voor rond de 1 euro per nacht), en soms nog een zonnetje in de middag. Hoe hoger we kwamen hoe kouder het uiteraard werd. In de een na laatste lodge (3700m) hadden we echter een superfijn verblijf omdat de bergen hier zoo dichtbij kwamen en we een zonnige rustdag hadden hier. Er bleek een hilarische crew te werken, waarmee we ‘s avonds hebben gekaart en gedanst :P. De laatste dag naar Annapurna Basecamp had ik het een beetje zwaar omdat ik een verkoudheid aan het ontwikkelen was die later ernstigere vormen aannam (gelukkig toen weer beneden) en moeite had met ademen. Toen we in ABC aankwamen was de zon al weg en was het dus moeilijk koud. Wel was het werkelijk prachtig om dit amfitheater om ons heen te hebben. Zonsondergang was hier de mooiste van de hele trek. Weer alle kleuren en zoals de cheesy Spanjaard uit ons hotel zei: The Mountain is like an angel. En zo was het maar net!! Gelukkig hier een kacheltje in de hut en om 7 uur slaapzak in voor de nacht. Volgende ochtend als een geoliede stoomtrein de afdaling ingezet en door weten te pushen tot 1900 meter, 2200 meter lager. Aan het eind van de dag moesten we natuurlijk nog weer even bergop (200 m omhoog, weeeeer al die trappen) en kon ik me helemaal niet meer bewegen hahaha. Ik denk dat ik meerdere keren mijn lichaam heb verlaten want ik weet echt niet meer hoe ik daar boven ben gekomen :P En dat noem ik dan vakantie.. GELUKKIG was er dezelfde fijne lodge als op de heen weg met heerlijke hete douche EN wifi (dat was een beetje erg de redden dat we onszelf daarheen gesleept hebben). Hierdoor ontving ik op de vroege morgen van 6 december (23.55 in NL) een fantastisch Sinterklaasgedicht van een stel van mijn lieve gekke vriendinnetjes. Dankjulliewel nog lieve meisjes!!

Lopen was uiteraard heel erg pijnlijk die dag, maar daar was een oplossing voor: hotsprings! Superlekker warm en daar hebben we onder het genot van chocoladecake de spiertjes even wat rust gegeven. We hoefden toch nog maar 3 uur daarna en dan zat de laatste dag erop. Uiteraard zit het venijn hem in de staart: we verdwaalden onderweg naar ons laatste dorp. Aantal locals en een hond die vooruit liep hebben ons weer op pad geholpen en uiteindelijk kwamen we niet eens heel veel later en ruim voor het donker in de laatste lodge aan. Dit bleek een avontuur op zich te zijn: een homestay ‘ hotel’ zonder menukaart, douche of stromend water, met een dining hall waar je op de grond op een matje zit een doeken uitgedeeld krijgt omdat het anders te koud is. Heel erg lieve eigenaresse, minstens 90 jaar oud, althans zo zag ze eruit en zo liep ze, die waarschijnlijk nooooit gasten krijgt. Enige wat we door het gebrekkige Engels begrip duidelijk konden maken was dat we wel graag thee lustten (MIERzoet hahaha) en Dal Baht (rijst groentjes en linzensoep). Dit duurde vervolgens 2 uur omdat alles from scratch moest worden bereid en ze nooit voor zo’n groot gezelgschap koken waarschijnlijk (wij vroegen ons af hoe dit ooit ‘ hotel’ kon heten hahaha). Uiteindelijk was het heerlijk eten en kropen we daarna gauw ons warme bed in (kamers waren echt prima trouwens!). Volgende dag bij vertrek gaf ze ons een oranje bloemetje voor in ons haar en een gebedje. Superlief en goeie afsluiting van de trek. Met de bus vol locals (die halverwege speciaal voor ons stopte voor de laatste permitcheck) hobbeldebobbel weer terug richting Pokhara. Op gegeven moment muziekje opgezet en Het dondert en het bliksemt ( “ geniet met volle teugen, deze tijd komt nooit terug”) begon toen de bergen uit het zicht verdwenen. Dit heerlijke contrast veroorzaakte even een mix van traantjes van afscheid en puur geluk bij gedachten aan huis :)

Terug in Pokhara heb ik met Chris en Cullen lekker genoten van alle locale restaurantje, hebben we een bootje gehuurd en over t meer gevaren, heb ik een massage gehad en na afscheid van Cullen eergisteren weer terug met de bus (hobbeldebobbel) naar Kathmandu. Souvenirtjes gekocht en de Boudha temple bezocht. Fijn op een bankje gezeten en gekeken naar alle soorten mensen die al biddend om de stupa heen lopen.
Vanavond laatste keer lekker wat eten en dan ga ik mijn tasje pakken. Morgen vliegen om half 4 ‘s middags. Dan de volgende ochtend Bangkok!


Dag Nepal, ik kom zeker terug!!!